«Από που να ξεκινήσω; Θέλω να σας πω για τον παππού μου που μου άλλαξε τη ζωή. Ήμασταν μια φτωχή οικογένεια και αυτός πούλησε το αμάξι του για να μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο. Είπε, «Ο εγγονός μου είναι ο καλύτερος στο Ρίο και στη Βραζιλία. υπέροχος, ανίκητος».», λέει ο Μαρσέλο στην καταπληκτική συνέντευξη του.
«Ο παππούς μου πάντα έλεγε, «Διάολε, κοίταξε με. Δεν έχω ούτε ένα δολάριο στη τσέπη μου, αλλά είμαι χαρούμενος σαν καρ**λης».»
Όλα συνέβησαν πολύ απότομα για τον Μαρσέλο αναφορικά με την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο και την παρουσία του στο κορυφαίο επίπεδο με τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Από το μακρινό 1994, πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ, όταν ζωγράφιζε στους δρόμους του Ρίο προσωπογραφίες του Ρονάλντο, μέχρι και το 12ο ευρωπαϊκό με τη «βασίλισσα», τον Ιούνιο του 2017 στο Κάρντιφ, ο διεθνής άσος έχει να θυμάται αρκετά αξιοπερίεργα...
«Μέχρι τα 16 μου χρόνια δεν ήξερα τι είναι το Τσάμπιονς Λιγκ... Θυμάμαι ότι έπαιζε η Μονακό με την Πόρτο και έλεγα στα ανήψια μου “Τι διάολο είναι αυτό το Τσάμπιονς;”. Μου απαντούσαν “Θείε, είναι ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ»!
Πλέον, γνωρίζει πολύ καλά τον θεσμό και έχει ήδη τρία μετάλλια θριάμβου στο σπίτι του έπειτα από τη Λισαβόνα, το Μιλάνο και το τελευταίο στο Κάρντιφ...
Τρομερή είναι επίσης η ιστορία από τον τρόπο με τον οποίο πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης... «Με πήρε κάποιος τηλέφωνο και με ρώτησε αν ήθελα να παίξω στη Ρεάλ. Του είπα πως εννοείται ότι ήθελα και μου απάντησε “ωραία, οπότε πας στη Ρεάλ”. Όταν ταξίδεψα, πίστευα πως απλά θα κάναμε μια κουβέντα, όμως μπήκα σε ένα γραφείο στο οποίο υπήρχαν στο τραπέζι έτοιμα συμβόλαια. Τα υπέγραψα και αμέσως η ομάδα με παρουσίασε στους δημοσιογράφους και τον κόσμο. Η οικογένειά μου δεν πίστευε ότι είχα υπογράψει στη Ρεάλ και το κατάλαβαν μόλις είδαν τις ειδήσεις»!
«Ήταν απίστευτο αυτό που συνέβαινε. Και ο λόγος πιστεύω ήταν πως ο Ρομπέρτο Κάρλος ήταν το είδωλο μου, για μένα ήταν θεός. Το να έρθω στην ίδια ομάδα με τον Ρομπέρτο και στην ίδια θέση ήταν απλά μια φαντασίωση που δεν μπορούσα να πιστέψω»!
«Πήγαινα προς τα αποδυτήρια... εκεί ήταν οι Ρομπίνιο, Σινίνιο, Μπαπτίστα, Έμερσον, Ρονάλντο, Κάρλος. Και μετά οι Κασίγιας, Ραούλ, Μπέκαμ, Καναβάρο».
«Ο μικρός Μαρσελίτο μπήκε μέσα και... «Τι στο... Ξέρω αυτούς τους παίκτες μόνο από τα video games».»
«Μπορούσαν να με φάνε ζωντανό. Αλλά αφήστε με να σας πω κάτι σημαντικό για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι ένα μοναδικό κλαμπ με αυτό τον τρόπο. Ο Ρομπέρτο Κάρλος με πλησίασε την πρώτη μέρα και είπε «Εδώ είναι το τηλέφωνο μου. Εάν χρειαστείς οτιδήποτε -οτιδήποτε- απλά πάρε με».»
«Τα πρώτα μου Χριστούγεννα στη Μαδρίτη, ο Ρομπέρτο κάλεσε εμένα και τη γυναίκα μου στο σπίτι του μαζί με όλη την οικογένεια του. Αυτός ο άνθρωπος είναι το είδωλο μου, πολεμάμε για την ίδια θέση. Οι περισσότεροι δεν θα το έκαναν αυτό για τον μικρό Μαρσέλο. Αλλά αυτός είναι ο Ρομπέρτο Κάρλος. Ήταν αισιόδοξος. Αυτό είναι σημάδι ενός πραγματικού άντρα».
«Εμπνεύστηκα από αυτόν μέσα στο γήπεδο. Ο Κάρλος πήγαινε πάνω κάτω στην αριστερή μεριά σαν τέρας. Είτε με αγαπάτε είτε με μισείτε, ξέρετε τι παίρνετε όταν είμαι εκεί έξω. Αγαπάω να επιτίθεμαι. Όχι, μόνο να επιτίθεμαι. ΕΠΙΤΙΘΕΜΑΙ(A-TTACK), ξέρετε;»
«Και μετά στην άμυνα; Αν υπάρξει πρόβλημα, θα το διορθώσουμε. Αλλά πρώτα, επιτεθόμαστε».
«Μπορείς να πας Μαρσέλο. Είμαι εδώ. Όρμα στην επίθεση, ηρέμησε είμαι ο Καναβάρο το έχω.», μου έλεγε ο Καναβάρο τότε.
«Ότι κάνει και ο Κασεμίρο αυτή τη στιγμή: «Πήγαινε Μαρσέλο, θα ανησυχήσουμε για τα υπόλοιπα αργότερα».»
«Αααχ ο Κασεμίρο, Μου έσωσε τη ζωή. Μπορώ να παίζω μέχρι τα 45 με αυτόν δίπλα μου».
«Στον τελικό του 2014 με την Ατλέτικο ο παππούς μου ήταν πολύ άρρωστος. Πριν τον τελικό είχα παίξει 4 συνεχόμενα παιχνίδια. Ήμουν έτοιμος για τον τελικό. Δυστυχώς, ο προπονητής διάλεξε άλλον παίκτη στη θέση μου». «Τι θέλατε να πω; Ήμουν πολύ στεναχωρημένος στην αρχή. Λίγο θυμωμένος. Αλλά στο μυαλό μου, ήξερα ότι κάτι μεγάλο με περίμενε εκείνη τη βραδιά. Έκατσα στον πάγκο και περίμενα. Όταν χάναμε 1-0 στο 90 ακόμη περίμενα. Και μετά έρχεται ο Σέρχιο στο 93' και μας έσωσε για άλλη μια φορά με μια κεφαλία στην κόλαση. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τον τύπο. Μάλλον είναι τα μαλλιά του».
«Όταν ο προπονητής με κάλεσε για να μπω, μπήκα με οργή αλλά με την καλή έννοια. Ήθελα να μονομαχήσω, ήθελα να δώσω τα πάντα μου μέσα στο γήπεδο. Όταν σκόραρα ο εγκέφαλος μου μπλόκαρε για τα καλά. Σκέφτηκα να βγάλω τη φανέλα μου. Μετά σκέφτηκα, σκατά δεν μπορείς να τη βγάλεις γιατί θα πάρεις κάρτα, δεν πειράζει όμως. Μετά σοβαρεύτηκα, μετά άρχισα να κλαίω ήταν μία τρέλα».
«Λίγους μήνες μετά, ο παππούς μου πέθανε. Είμαι πολύ περήφανος που με είδε να σηκώνω το Τσάμπιονς Λιγκ. ήταν όλα εξαιτίας του που βρισκόμουν εκεί».
«Κάποιες φορές ξυπνάω και σκέφτομαι, «11 σεζόν με τη Ρεάλ Μαδρίτης. 11 και με τη Βραζιλία. Για έναν τρελό επιθετικό fullback σαν εμένα. Πως βρίσκομαι ακόμη εδώ;»»
«Εάν σας έλεγα ότι είναι φυσιολογικο, θα έλεγα ψέμματα. Κάθε μέρα που πάω στην προπόνηση και μπαίνω στα αποδυτήρια της Ρεάλ είναι ένα γιγάντιο συναίσθημα. Ακόμη και αν δεν το δείχνω. Είμαι ακόμη και το ίδιο ενθουσιασμένος κάθε μέρα».
«Το να είμαι μέρος της κληρονομιάς αυτού του συλλόγου είναι ανεκτίμητο».
«Αλλά, έχω μια τελευταία αποστολή. το 2018 η Βραζιλία επιστρέφει στο Μουντιάλ. Σημειώστε το, γράψτε το. Στείλτε email στον εαυτό σας. Πιστεύω μπορούμε να φέρουμε την Βραζιλιάνικη σημαία στο κορυφαίο επίπεδο ξανά. O Tite (προπονητής Βραζιλίας) είναι ένας υπέροχος άνθρωπος».
«Αλλά, έχω μια τελευταία αποστολή. το 2018 η Βραζιλία επιστρέφει στο Μουντιάλ. Σημειώστε το, γράψτε το. Στείλτε email στον εαυτό σας. Πιστεύω μπορούμε να φέρουμε την Βραζιλιάνικη σημαία στο κορυφαίο επίπεδο ξανά. O Tite (προπονητής Βραζιλίας) είναι ένας υπέροχος άνθρωπος».
«Όταν πήρε τη δουλειά για να γίνει προπονητής της Βραζιλίας με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «Δεν σου υπόσχομαι ότι θα σε καλέσω στην εθνική αλλά εαν το κάνω είσαι διατεθειμένος να παίξεις;». Είπα, καθηγητή, το γεγονός ότ με κάλεσες μου προκαλέι ένα γιγάντιο συναίσθημα. Παίζω στην εθνική από τα 17 μου. Θα πέταγα με το αεροπλάνο και 20 ώρες σε μια μεσαία θέση, και τώρα κάθομαι σε καλή θέση, νομίζεις ότι δεν θα ερχόμουν; Είμαι διαθέσιμος όποτε με χρειαστείς».
«Αυτό το τηλεφώνημα ήταν τα πάντα για μένα. Ήταν η πρώτη φορά που μου τηλεφωνούσε προπονητής της εθνικής και είμαι στην εθνική 11 χρόνια. Θα σκότωνα για τον Tite και θα κάνω τα πάντα για να βάλω αυτό το χρυσό τρόπαιο στην τροπαιοθήκη του παππού μου.
Και αν δε το κάνω, τι να πω; Θα είμαι ακόμη ο Μαρσέλο. Χαρούμενος σαν καρ**λης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου